gene üretkenlik hevesiyle blog başına geçtim ama yok şablondu yok gecıt ayarıydı hevesim kaçtı, tembellik bastı.
o kadar zamandır gelmek istediğim doğanın kucağında karavan içine tıkılmış, aptal ekranına bakıyor olmam da cabası. peh!
hep böle oluyo zaten, readerdaki takip ettiğim blogları okuyup "ben de böle komik yazabilirim" diye gaza geliyorum, ama sonuç hüsran. galiba o yaşanılan hayatları da kıskanıyorum. işim gücüm kıskanmak oldu zaten. öf.
ben 17 yaşındayken neden yoktu bu bloglar sorarım size! o zaman en azından ironi yapabiliyordum. herkesten zorum vardı. şimdi ise sadece kuru kuru kendimden zorum var. beni bile sıkan bir umutsuzluk. yaşlılıktan mı oldu bu? yoksa ben düşündüğüm kadar komik değil miymişim aslında? düşündükçe kendimi pek ciddi, düz bulmaya başladım.
