27 Mayıs 2010 Perşembe
the fall
görüntüleri, müziği, karakterleri ve oyuncularıyla (ve tabii lee pace'iyle) en sevdiğim film budur.
26 Mayıs 2010 Çarşamba
24 Mayıs 2010 Pazartesi
lostum, lostuuum!
eh lost..öeh lost..ööeeeeeeeeh be lost! kızıyorum ama hakkım da yok, biliyorum. sonunda hayatın anlamını falan açıklayacağını sanmak saçmalığın ta kendisiydi zaten.
ii dalga geçtin bizimle lost! dicek hiçbişi bulamıyorum, lost. 6 yıl be! dile kolay.
hele o final sahneleri... karşında bizim gibi saftaronları buldun, anıra anıra gül, geç dalganı. "ne güzel kerizledik bu salakları!" diye kikirdeşen oyuncular birbirlerine sarılır, helalleşir. jek'le babası giderayak suyu bulandırcak bi ölümlü, zamanlı felsefik muhabbet tutturur ki, benim gibi zevzekler "dur lan, aslında bişi diyo ama ben anlamadım galiba." diye iyice mala bağlasın, bi halt anlamadıklarını cümle aleme açık edip rezil mi olacaklar acaba diye iyice dertlensin.
amaaan..neticede, bi halt anlamadım ben bu sondan. hissettiklerimse şunlar: neticede mutlu son oldu. herkes cennete gitti. zaten ada da arafmış. o ışıklı yer de cennetmiş. zebaniyi geberttiler. sevenler birbirine kavuştu. hırs kurbanları hatalarını anladı. tövbe etti fln. hügoylan bünyamin cennetin bekçisi oldu. jek de ilk bölümde gözünü açtığı yere uzanıp gözünü kapadı. yani, demek istiyo ki, "benim bi gözümü açıp kapamam burda bi an sürdü, sizse 6 yıl kaybettiniz. muhahahah!"
30 saniyede lost adlı parodinin çıkmasını bekliyorum ben şimdi. her bölümden sonra iyica yamulan beyinlerimizi, hayatımızın yüklü bi kısmını bu diziye harcadık, bari dalgasından neşemizi bulalım.
THE END.
milliyet'te gördüğüm bir yorumda kendimi buldum: "Acaba ben mi tam farkına varamadım, çok müthiş bi final oldu da ben mi anlayamadım? 6 sezonun en kötü bölümü mü? Acaba şoktayım da müthiş bir bölümü farkedemiyor muyum?"
ii dalga geçtin bizimle lost! dicek hiçbişi bulamıyorum, lost. 6 yıl be! dile kolay.
hele o final sahneleri... karşında bizim gibi saftaronları buldun, anıra anıra gül, geç dalganı. "ne güzel kerizledik bu salakları!" diye kikirdeşen oyuncular birbirlerine sarılır, helalleşir. jek'le babası giderayak suyu bulandırcak bi ölümlü, zamanlı felsefik muhabbet tutturur ki, benim gibi zevzekler "dur lan, aslında bişi diyo ama ben anlamadım galiba." diye iyice mala bağlasın, bi halt anlamadıklarını cümle aleme açık edip rezil mi olacaklar acaba diye iyice dertlensin.
amaaan..neticede, bi halt anlamadım ben bu sondan. hissettiklerimse şunlar: neticede mutlu son oldu. herkes cennete gitti. zaten ada da arafmış. o ışıklı yer de cennetmiş. zebaniyi geberttiler. sevenler birbirine kavuştu. hırs kurbanları hatalarını anladı. tövbe etti fln. hügoylan bünyamin cennetin bekçisi oldu. jek de ilk bölümde gözünü açtığı yere uzanıp gözünü kapadı. yani, demek istiyo ki, "benim bi gözümü açıp kapamam burda bi an sürdü, sizse 6 yıl kaybettiniz. muhahahah!"
30 saniyede lost adlı parodinin çıkmasını bekliyorum ben şimdi. her bölümden sonra iyica yamulan beyinlerimizi, hayatımızın yüklü bi kısmını bu diziye harcadık, bari dalgasından neşemizi bulalım.
THE END.
milliyet'te gördüğüm bir yorumda kendimi buldum: "Acaba ben mi tam farkına varamadım, çok müthiş bi final oldu da ben mi anlayamadım? 6 sezonun en kötü bölümü mü? Acaba şoktayım da müthiş bir bölümü farkedemiyor muyum?"
kaytar.com
işten kaytarırken rastladığım hoş bir site. güzel fikirler var:
kirpi koruyan bumper:
çift taraflı diş macunu tüpü:
böle böle sıkılıyo:
kirpi koruyan bumper:
çift taraflı diş macunu tüpü:
böle böle sıkılıyo:
hevesin kursağında kalması..bu durumun benim için sıradan ve betonlaşmış olmasının nedeni ne? her halta gereksiz heves mi ediyorum yoksa? "heves olmazsa ben uyurum ki bütün gün, ne diye kalkayım yataktan!" dicem de, o da yalan olucak. e, burda yalan söylemenin anlamı yok.
Öyleyse, neden kalkıyorum çoğu sabah yataktan? mecburiyetten! iş, güç, sorumluluklars.. ama her güne heves ederek başlasam fena mı olurdu? o hevesler makul düzeyde göte gelse bile, dert diil. insanız, manyağız. öle her dakka tıkır tıkır işleyen düzen de batar adama. yeter ki, bu göte gelmeler olağan hale gelmesin; heves, hırsa sarmasın. bence ideal yaşam budur işte.
aklım almıyor!
yine bir evleniş haberiyle günü açtım.
insanların aradığı kişileri bulması, evlemesi ve bu süreç içinde mutlu+huzurlu olması bana o kadar, okkaddar şaşılası geliyor ki, aşağıdaki planktonum gibi saf şaşkın bir ifadeyle kalakalıyorum. vay anasını!
daha gençkene yaşıtım insanların sadece evlenmiş olması haberi bile bende dumur etkisi yaratıyordu. hatta lise zamanında yakın olduğumuz rakır bi arkadaşımın evlendiği haberini alınca bende oluşan ve dışarı yansıttığım panik havasıyla kızcağızı korkutmuş, benle muhabbetini kesmesine neden olmuştum. düşününce gülüyorum: birine "bilio musun, ben evlendim eki ki" tarzı bir sevinçle mutlu haberi veriyorsun, ama karşındaki denyo "Nassı yani? nassı ya??..." diye mala bağlıyor.
eh yani, sonradan çok bi muhabbetimiz olmadığı için, benim kafamda o kız 10. sınıf sıra arkadaşım, çılgın + flörtöz + brit rakçı asi bir kız olarak yaşıyor hala. hal böyleyken seneler sonra bana, aynı konuşma içinde önce bankacı olduğunu (tamamen anti-rock bi iş..bankacılık..öeh)ve evinin kadını olduğunu söyleyince benim de dumurlara uğramam normal...di mi?
insanların aradığı kişileri bulması, evlemesi ve bu süreç içinde mutlu+huzurlu olması bana o kadar, okkaddar şaşılası geliyor ki, aşağıdaki planktonum gibi saf şaşkın bir ifadeyle kalakalıyorum. vay anasını!
daha gençkene yaşıtım insanların sadece evlenmiş olması haberi bile bende dumur etkisi yaratıyordu. hatta lise zamanında yakın olduğumuz rakır bi arkadaşımın evlendiği haberini alınca bende oluşan ve dışarı yansıttığım panik havasıyla kızcağızı korkutmuş, benle muhabbetini kesmesine neden olmuştum. düşününce gülüyorum: birine "bilio musun, ben evlendim eki ki" tarzı bir sevinçle mutlu haberi veriyorsun, ama karşındaki denyo "Nassı yani? nassı ya??..." diye mala bağlıyor.
eh yani, sonradan çok bi muhabbetimiz olmadığı için, benim kafamda o kız 10. sınıf sıra arkadaşım, çılgın + flörtöz + brit rakçı asi bir kız olarak yaşıyor hala. hal böyleyken seneler sonra bana, aynı konuşma içinde önce bankacı olduğunu (tamamen anti-rock bi iş..bankacılık..öeh)ve evinin kadını olduğunu söyleyince benim de dumurlara uğramam normal...di mi?
Günün Kötüsü: Plankton
işte, zat-ı muhterem benim en sevdiğim kötü tip oluyor. Kötü ama saf :) ne sevilesi bir ikili. Şu duruşa bak ya, yerüm! Mini çakalım benim.
22 Mayıs 2010 Cumartesi
reklamlar kovalasın!
Cepten reklam mesajlarına alıştık artık ses etmiyoruz da.. yani şurda babamın senesine bikaç gün kala, adamcağızın kanserden öldüğü hasteneden cebime "kanser ünitemizi cillop gibi yaptık, sizi de bekleriz" tarzı bi mesaj da gelmesin ama ya! öle bi yazmışlar ki sanki ortamı görünce kanser olup orda yatmak isticez. mesajı çöpe, atanları da allaha havale ediyorum.
21 Mayıs 2010 Cuma
baştan çal, sam!
hissettiğim her kırıklıkta kendimi ölüm döşeğinde sanıyorum. bu da bi çeşit depresyon belirtisi olsa gerek. ya da abartılmış hastalık hastası olma durumu.
asosyallik, hüzün, kuruntu.. tüm bunlar benliğimin bir parçası mı yoksa kurtulmam gereken sorunlar mı, ayırt edemiyorum. öte yandan, melankolik olmak kerizlikle eşdeğermiş gibime geliyor. hayat kısa çünkü. ne kadar mutlu olursan yanına kâr. mantığın ve duyguların bitmez savaşı tüm hızıyla ve tüm sıkıcılığıyla sürüyor. nördlük gibi olmasın ama, beynimize de format atabilsek ne güzel olurdu.
..neyse yatayım. neticede, uyku gibisi yok.
asosyallik, hüzün, kuruntu.. tüm bunlar benliğimin bir parçası mı yoksa kurtulmam gereken sorunlar mı, ayırt edemiyorum. öte yandan, melankolik olmak kerizlikle eşdeğermiş gibime geliyor. hayat kısa çünkü. ne kadar mutlu olursan yanına kâr. mantığın ve duyguların bitmez savaşı tüm hızıyla ve tüm sıkıcılığıyla sürüyor. nördlük gibi olmasın ama, beynimize de format atabilsek ne güzel olurdu.
..neyse yatayım. neticede, uyku gibisi yok.
i will always wait for you to catch me..
i will always wait for you to catch me..
i will always wait for you to catch me..
i will always wait for you to catch me..
i will always wait for you to catch me..
"her zaman sonumuz videodaki gibi oluyor galiba."
KDD (kerizliğe doymayanlar derneği)
amiral kafayı buldu
bayıldım bu oyuna! Amiral Battı oyununun bar versiyonu imiş. Her ıska için bi yudum su, isabetli atışlar için de shot bardaanı boşaltıyomuşsun. bundan kendime yapabilir miyim acaba? sonu gelmez projelerimden biri olarak kenarda dursun bakalım.
20 Mayıs 2010 Perşembe
reçete
akıl ve kalp sağlığı için 10 kere tekrarlayalım:
o, senin onu düşündüğün kadar seni düşünmüyor.
o, senin üzüldüğün kadar üzülmüyor.
kafan karışmasın, verdiğin karardan dönme.
böylesi daha iyi. fazla düşünme. (bari uyakla bitireyim)
o, senin onu düşündüğün kadar seni düşünmüyor.
o, senin üzüldüğün kadar üzülmüyor.
kafan karışmasın, verdiğin karardan dönme.
böylesi daha iyi. fazla düşünme. (bari uyakla bitireyim)
18 Mayıs 2010 Salı
günün beybisi
unutmadan..
yeni transferimiz mehmet batdal'a buradan hoş geldin! diyorum çapkınca kişneyerek. mihihihihi.. foto da koycaktım ama web'deki fotolarına baktıkça bi soğur gibi oldum.
en iyisi bugün tv'de izlediğim halin aklımda kalsın memetçim. sen de hep böle kal, e mi. saçını falan kestireyim deme. aferin.
yeni transferimiz mehmet batdal'a buradan hoş geldin! diyorum çapkınca kişneyerek. mihihihihi.. foto da koycaktım ama web'deki fotolarına baktıkça bi soğur gibi oldum.
en iyisi bugün tv'de izlediğim halin aklımda kalsın memetçim. sen de hep böle kal, e mi. saçını falan kestireyim deme. aferin.
dönmesem olmaz mı?
yarın istanbul'a dönüş. öf!
bi halt anlamadım ki ben bu mini kaçıştan :(
her taraf yemyeşil olmuş, vızır vızır dev eşek arıları uçuyo, kuşlar cıvır cıvır ötüyo, gelincikler açmış :) çapraz karavandaki alaman veledin -yakından bakınca sevimli ama kerata- kesilmeyen mızırdanmasını saymazsak feci huzur dolu bi ortam. nası bırakılır da işe dönülür ki? araba da kullanamadım. gelirken yaşlı Yunanlıları ezmekten şans eseri yırttığım 1 dakikalık tecrübeyi saymazsak tabii. hahaahahah! bi havayla sürücü koltuğuna oturmuştum halbuki yarım dakika önce. koltuğu ayarla, aynaları ayarla, kemeri tak ama sonra fren diye gaza bas! salak! neseki vites boştaydı da kitle katili olmaktan kurtuldum. annem, kalbime ağrı girdi valla, diyerek beni törenle eski koltuğuma geçirtti. rezil olmayı geçtim, iyice strese sokar oldu beni bu araba kullanma işi :( nası alışıcam hiç bilmiyorum.
tembellik etmiim, biraz daha yazayım:
dün annemle tuvalete doğru yollandık. diş falan fırçalıcaz. -annemin kesin emri var: karavan deposundaki su bitirilmicek- hollandalı bi herif de önümüzde kıvırtarak yürüyo, elinde şampuan havlu fln. duşlara gidio heral die düşünürken bu, kadınlar tuvaletine girdi. cevval anam hemen seslendi arkasından "mösyö!" diye, dedim, anne sakin ol ben sölerim. girdim içeri, zevzek herif eğilmiş lavaboya. duyuspikingliş? dedim hızlı hızlı. yes, dedi sırıtarak. diz are vumıns toylets, dedim. yes ay no, demesin mi! der ar şavırs ovır der, dedim üsteleyerek. gene sırıttı, ay no, dedi. its okey'miş! senin için okey de bizim için diil belki kardeşim. alla alla! ben tuvalette yıkanırım arkadaş diye ısrarlıysan, git kendi mis gibi tuvaletine. orda naapıcaksan yap. neden özellikle kadınlar tuvaletine giriyosun ki? okey dedim ben de, ne diim. kendimi pek şark kafalı bulup hafif utanmayı da elden bırakmadım. adamlar rahat, kasmıolar bizim gibi. herifin o pis sırıtışına uyuz oldum ama bi yandan da. terbiyesiz! annemin yanına geldim. annem durmaz tabii, söylendi, olur mu böle gitsin duşa, vırvır. herif nihayet çakozladı, çıktı sona. hehe.
bu turist insanları genelde böle oluyo. iki adım ötede mutfak var, bunlar gelip tuvalet lavabosunun orda yemek hazırlar, öbür taraftan donunu yıkar. bana kalsa koca kampı kendime ayırıcam zaten. mümkünse iyice ıssız olsun. insansız. human free.
vay be! detaylı yazınca çok mühim bişiler yaşamışım gibi oldu. demek işin sırrı buymuş. fasa fiso demiycen yazıcan. hadi bakalım!
bi halt anlamadım ki ben bu mini kaçıştan :(
her taraf yemyeşil olmuş, vızır vızır dev eşek arıları uçuyo, kuşlar cıvır cıvır ötüyo, gelincikler açmış :) çapraz karavandaki alaman veledin -yakından bakınca sevimli ama kerata- kesilmeyen mızırdanmasını saymazsak feci huzur dolu bi ortam. nası bırakılır da işe dönülür ki? araba da kullanamadım. gelirken yaşlı Yunanlıları ezmekten şans eseri yırttığım 1 dakikalık tecrübeyi saymazsak tabii. hahaahahah! bi havayla sürücü koltuğuna oturmuştum halbuki yarım dakika önce. koltuğu ayarla, aynaları ayarla, kemeri tak ama sonra fren diye gaza bas! salak! neseki vites boştaydı da kitle katili olmaktan kurtuldum. annem, kalbime ağrı girdi valla, diyerek beni törenle eski koltuğuma geçirtti. rezil olmayı geçtim, iyice strese sokar oldu beni bu araba kullanma işi :( nası alışıcam hiç bilmiyorum.
tembellik etmiim, biraz daha yazayım:
dün annemle tuvalete doğru yollandık. diş falan fırçalıcaz. -annemin kesin emri var: karavan deposundaki su bitirilmicek- hollandalı bi herif de önümüzde kıvırtarak yürüyo, elinde şampuan havlu fln. duşlara gidio heral die düşünürken bu, kadınlar tuvaletine girdi. cevval anam hemen seslendi arkasından "mösyö!" diye, dedim, anne sakin ol ben sölerim. girdim içeri, zevzek herif eğilmiş lavaboya. duyuspikingliş? dedim hızlı hızlı. yes, dedi sırıtarak. diz are vumıns toylets, dedim. yes ay no, demesin mi! der ar şavırs ovır der, dedim üsteleyerek. gene sırıttı, ay no, dedi. its okey'miş! senin için okey de bizim için diil belki kardeşim. alla alla! ben tuvalette yıkanırım arkadaş diye ısrarlıysan, git kendi mis gibi tuvaletine. orda naapıcaksan yap. neden özellikle kadınlar tuvaletine giriyosun ki? okey dedim ben de, ne diim. kendimi pek şark kafalı bulup hafif utanmayı da elden bırakmadım. adamlar rahat, kasmıolar bizim gibi. herifin o pis sırıtışına uyuz oldum ama bi yandan da. terbiyesiz! annemin yanına geldim. annem durmaz tabii, söylendi, olur mu böle gitsin duşa, vırvır. herif nihayet çakozladı, çıktı sona. hehe.
bu turist insanları genelde böle oluyo. iki adım ötede mutfak var, bunlar gelip tuvalet lavabosunun orda yemek hazırlar, öbür taraftan donunu yıkar. bana kalsa koca kampı kendime ayırıcam zaten. mümkünse iyice ıssız olsun. insansız. human free.
vay be! detaylı yazınca çok mühim bişiler yaşamışım gibi oldu. demek işin sırrı buymuş. fasa fiso demiycen yazıcan. hadi bakalım!
17 Mayıs 2010 Pazartesi
gelincikler
galiba en sevdiğim çiçek gelincik. o kadar zarif, kırılgan ve bir o kadar da özgürler. doğadan koparırsan ölürler. yabaniliği seviyorum.
"...dönüp dolaşıyorum çamların arasında kendi yalnızlığımla; beni bütün yaşamımda hiç yalnız, hiç tek başıma bırakmayacak olan en iyi dostum yalnızlığımla; bana kendi kendime yetmeyi öğreten yalnızlığımla; bana direnmenin, dayanmanın dersini veren yalnızlığımla; beni bibaşımayken de kalabalık eden yalnızlığımla, her bırakılmışlığımda, her yıkılmışlığımda elimden tutan yalnızlığımla..."
aziz nesin - böyle gelmiş böyle gitmez - I (s.494)
aziz nesin - böyle gelmiş böyle gitmez - I (s.494)
doğru
'...bir ilişkide değerler sıralamasında biri ile anlaşamıyorsan tüy yavrucuğum. Senin önceliklerinle onunkiler kısmen uyum sağlamıyorsa, problem var demektir. Hayatın herhangi bir alanında başarıyı yakalamamış bir şeyi iyi yapmamış hiç kimse ile beraber olma. Olursan ruhunu paramparça ederler' Meral Okay
16 Mayıs 2010 Pazar
bir hatıra olmak üzere, kardeşimiz carlos
10 sene de bir ömür yaşamk için çok kısa be! gerçi daha ölmedin carlos'cum ama dede efendi oldun. bugün ısrarla başını okşatmak isteyen halin pek dokundu içime :(
hüsran hayatım
gene üretkenlik hevesiyle blog başına geçtim ama yok şablondu yok gecıt ayarıydı hevesim kaçtı, tembellik bastı.
o kadar zamandır gelmek istediğim doğanın kucağında karavan içine tıkılmış, aptal ekranına bakıyor olmam da cabası. peh!
hep böle oluyo zaten, readerdaki takip ettiğim blogları okuyup "ben de böle komik yazabilirim" diye gaza geliyorum, ama sonuç hüsran. galiba o yaşanılan hayatları da kıskanıyorum. işim gücüm kıskanmak oldu zaten. öf.
ben 17 yaşındayken neden yoktu bu bloglar sorarım size! o zaman en azından ironi yapabiliyordum. herkesten zorum vardı. şimdi ise sadece kuru kuru kendimden zorum var. beni bile sıkan bir umutsuzluk. yaşlılıktan mı oldu bu? yoksa ben düşündüğüm kadar komik değil miymişim aslında? düşündükçe kendimi pek ciddi, düz bulmaya başladım.
o kadar zamandır gelmek istediğim doğanın kucağında karavan içine tıkılmış, aptal ekranına bakıyor olmam da cabası. peh!
hep böle oluyo zaten, readerdaki takip ettiğim blogları okuyup "ben de böle komik yazabilirim" diye gaza geliyorum, ama sonuç hüsran. galiba o yaşanılan hayatları da kıskanıyorum. işim gücüm kıskanmak oldu zaten. öf.
ben 17 yaşındayken neden yoktu bu bloglar sorarım size! o zaman en azından ironi yapabiliyordum. herkesten zorum vardı. şimdi ise sadece kuru kuru kendimden zorum var. beni bile sıkan bir umutsuzluk. yaşlılıktan mı oldu bu? yoksa ben düşündüğüm kadar komik değil miymişim aslında? düşündükçe kendimi pek ciddi, düz bulmaya başladım.
13 Mayıs 2010 Perşembe
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)